Bu evde uzun süredir bulunuyorum. Kimi zaman neşeli ve mutlu dakikalara, kimi zaman öfkeli kapı çarpmalara, kimi zaman derin sessizliklere tanık oldum. Ancak son günlerde genel bir mutsuzluk hakim evin geneline. Anne ile Baba arasında bir gerginlik var. Sürekli paradan bahsediyorlar. Yetmediğinden şikayetçiler. Çocuklardan büyük olan yeni elbise talebinde bulunduğunda sert bir biçimde geri çevriliyor. Küçük olan ise harçlıkların azlığından şikayetçi. Eskiden daha çok gülümserlerdi. Neden bilmiyorum şimdi ağızlarını bıçak açmıyor. İnsanlar arasında sürekli birbirine alıp verdikleri bir kağıt yahut küçük demir plakaların, bu insanların
gülümsemelerine engel olması ilginç. Ben de aynı demirden yapıldım. Ancak kimi zaman tartışmalardan kaçmak için kapı açtım. Kimi zaman sabah "Günaydın" sesini eve yayabilmek için. Elleri dolu olduğunda dirseğiyle dahi kolumu ittirdiler. Ama hep kapı açtım onlara. Peki bu aralarında alıp verdikleri ve "para" dedikleri, neden mutsuz ediyordu ki onları? Çocukların okula gidip eğitim görememesinin benimle aynı maddeden yapılmış bir eşya ile ne alakası var? Veya neden bir mutsuzluk peyda olduğunda "para yüzünden" diyor hep insanlar? Beni de aynı şekilde almışlardı yani para vererek. Benden daha çok hizmet ediyor demek ki diye düşünüyorum hep. Gülen insanlar görmek hoşuma gidiyordu doğrusu. Aile içerisinde çok şeye şahit oldum ama gördüğüm tek payda sevgiydi. Ancak artık onu da göremiyorum. Neyse, ben onlara kapı açmaya devam edeceğim. İster bir kavuşma, ister bir kaçış olsun, onların duygularına şahit olmak beni mutlu eden tek şey. Abla telefonla konuşarak geliyor, yüzünde ince bir tebessüm var. Yanakları da kızarmış. Anlarız nedenini şimdi...
No comments
0 yorum:
Yorum Gönder